Środki ostrożności przy postępowaniu Electrolux Euf3042fw

Aby zapewnić bezpieczeństwo podczas korzystania z urządzenia Electrolux Euf3042fw, należy zachować szczególne środki ostrożności. Przede wszystkim należy zawsze nosić odpowiednie okulary ochronne i rękawice, aby chronić ręce i oczy przed skutkami ekspozycji na elektryczne pole. Ponadto, przed podłączeniem urządzenia do sieci elektrycznej należy upewnić się, że napięcie i częstotliwość wskazane na tabliczce znamionowej są zgodne z dostarczonym przez dostawcę energii elektrycznej. Używając urządzenia, należy zawsze zachować szczególną ostrożność, aby uniknąć kontaktu z nagrzanymi elementami i wyłączyć urządzenie, gdy nie jest używane. Przed czyszczeniem urządzenia, należy upewnić się, że jest ono wyłączone i całkowicie ostygnie.

Ostatnia aktualizacja: Środki ostrożności przy postępowaniu Electrolux Euf3042fw

1. Wprowadzenie

Niniejsza sekcja obejmuje wyłącznie towary promieniotwórcze podlegające transportowi.

Nie obejmuje zagrożeń związanych z innymi formami promieniowania (np. ze skanerów do kontroli pojazdów lub bagażu lub instalacji radarowych w portach i portach lotniczych).

Uwaga: Funkcjonariusz nigdy nie powinien mieć obowiązku badania i pobierania próbek substancji promieniotwórczych, chyba że został do tego celu specjalnie przeszkolony i uprawiony.

W przypadku natrafienia na substancje promieniotwórcze zawsze należy odwołać się do krajowych wytycznych i procedur oraz zgłosić się do ekspertów i specjalistów.

Niniejszy przewodnik ogranicza się zatem do identyfikacji substancji promieniotwórczych oraz procedur, jakie mają być stosowane, jeżeli funkcjonariuszowi wydaje się, że towary mogą być nieprawidłowo oznaczone, bądź w następstwie wypadku lub wycieku.

Żadne informacje zawarte w niniejszym przewodniku nie są nadrzędne wobec procedur krajowych.

Transport substancji promieniotwórczych jest ściśle kontrolowany na podstawie rozporządzeń Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej (MAEA).

Rozporządzenie Rady (EURATOM) nr 1493/93 w sprawie przesyłania substancji radioaktywnych między Państwami Członkowskimi.

2. Opakowanie

Istnieją cztery rodzaje zatwierdzonych opakowań na substancje radioaktywne:

Opakowania wyłączone
Ten rodzaj opakowań stosuje się w przypadku bardzo małych ilości substancji promieniotwórczych i nie wymaga on oznakowania zewnętrznego. Przeładunek nieotwartego opakowania nie stanowi zagrożenia. Substancja promieniotwórcza wewnątrz opakowania musi być oznakowana w taki sposób, aby oznakowanie było widoczne przy otwieraniu opakowania, i powinna być wskazana w dokumencie wysyłkowym. Opakowanie musi być wykonane według zatwierdzonego projektu.

Opakowania przemysłowe
Opakowania przemysłowe stosuje się do transportu materiałów o niskiej aktywności właściwej (LSA) lub przedmiotów skażonych powierzchniowo (SCO), np. naturalnie promieniotwórczych rud o niskiej aktywności. Istnieją trzy klasy materiałów LSA (LSA-I, LSA-II i LSA-III) i dwie klasy materiałów SCO (SCO-I i SCO-II). Materiały te albo mają bardzo niską aktywność na jednostkę masy, albo są w postaci, której nie da się łatwo rozproszyć. Niektóre materiały LSA-I i SCO-I można przewozić bez opakowania przy spełnieniu określonych warunków. W innych przypadkach opakowanie powinno być wykonane według zatwierdzonego projektu i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

Opakowania typu A
Opakowania typu A służą do bezpiecznego transportu stosunkowo niewielkich ilości materiałów promieniotwórczych. Muszą one wytrzymać normalny poziom nieostrożnego przeładunku, jaki może mieć miejsce podczas transportu międzynarodowego, co obejmuje upadek z pojazdów lub upuszczenie, uderzenie ostrym przedmiotem, wystawienie na deszcz lub postawienie na nich innych ładunków. Opakowania typu A muszą być oznaczone jako „typ A” i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

Opakowania typu B
Opakowania typu B stosuje się do transportu większych ilości materiałów radioaktywnych i są one zaprojektowane tak, aby wytrzymywały skutki poważnych wypadków. Projekt opakowania należy przetestować pod względem odporności na ogień, zanurzania w wodzie i upadek na twardą powierzchnię z wysokości 9 metrów. Opakowania te stosuje się do transportu paliwa jądrowego, odpadów promieniotwórczych, izotopów promieniotwórczych do radiografii przemysłowej i innych materiałów o wysokiej aktywności. Opakowania typu B muszą być oznaczone jako „typ B” i oznakowane tak, jak opisano poniżej.

3. Oznakowanie

Opakowania typu A i typu B klasyfikuje się i oznakowuje według trzech kategorii. Zależą one głównie od mocy dawek promieniowania na powierzchni opakowania:

• etykieta kategorii I ma w całości białe tło;
• etykiety kategorii II i III mają żółte tło i wskazują na wyższą moc dawek promieniowania na powierzchni.

Etykieta musi pokazywać również wskaźnik transportowy (TI) – liczbę od 1 do 10. Wskaźnik transportowy wskazuje moc dawki promieniowania w odległości 1 metra od powierzchni opakowania.

Moc dawki promieniowania w odległości 1 m w µSv/hr = wskaźnik transportowy x 10

Na etykiecie muszą znajdować się również nazwa lub symbol chemiczny nuklidu promieniotwórczego i jego aktywność. Materiały LSA i SCO również należy oznaczyć jako takie.

4. Jakie informacje powinny zawierać dokumenty wysyłkowe?

Dokumenty wysyłkowe powinny zawierać następujące informacje:

• nazwę przewozową opisującą materiał w ogólny sposób;
• numer kategorii zagrożenia 7, numer przypisany materiałom promieniotwórczym przez ONZ;
• nazwę kategorii zagrożenia, tj. „materiał promieniotwórczy”;
• numer identyfikacyjny, litery UN i czterocyfrowy numer opisujący:
  • materiał i związane z nim zagrożenia;
  • nuklidy promieniotwórcze znajdujące się w opakowaniu;
  • całkowitą aktywność materiału promieniotwórczego;
  • postać fizyczną i chemiczną materiału promieniotwórczego;
  • kategorię etykiety na opakowaniu;
  • opakowanie typu A lub typu B.

5. Kiedy paczki o zawartości promieniotwórczej mogą być przesyłane pocztą?

Niektóre opakowania wyłączone mogą być przesyłane pocztą, jeżeli zostaną spełnione następujące warunki:

• uprzednie uzyskanie pisemnej zgody od operatora świadczącego usługi pocztowe;
• aktywność w paczce wynosi mniej niż jedną dziesiątą limitu aktywności dla „opakowań wyłączonych”;
• opakowanie jest wyraźnie oznaczone na zewnątrz słowami:
  „SUBSTANCJE PROMIENIOTWÓRCZE – Ilości dopuszczone do przewozu przez pocztę”.

6. Paczki, co do których istnieje podejrzenie, że zawierają materiał promieniotwórczy

Większość paczek promieniotwórczych jest prawidłowo oznakowana i udokumentowana. Niektóre mogą być jednak oznakowane nieprawidłowo lub w ogóle nieoznakowane. Należy sprawdzić dokumentację towarzyszącą i etykiety pod kątem takich słów, jak „promieniotwórczy”, „promieniowanie”, „kategoria żółta-II” czy „aktywność”, i poszukać trójlistnego symbolu promieniowania na opakowaniu. Należy podjąć następujące działania:

• nie należy otwierać paczki ani kontynuować jej kontroli;
• należy wyraźnie oznakować paczkę „Niebezpieczeństwo – Może zawierać materiały promieniotwórcze”;
• należy umieścić paczkę w zatwierdzonej, oznakowanej i przeznaczonej do tego strefie (lub, jeżeli to niemożliwe, zabezpieczyć kontener lub pojazd i usunąć wszystkich z bezpośredniego otoczenia);
• należy spróbować uzyskać szczegółowe informacje na temat przesyłki od odbiorcy/nadawcy, tj. :
• co zawiera paczka?
• do jakiej kategorii i jakiego rodzaju etykiety transportowej należy przesyłka?
• jaka jest jej aktywność?
• jaka to postać materiału promieniotwórczego?
• należy poinformować osobę odpowiedzialną zgodnie z danymi procedurami krajowymi.

7. Kto może przeprowadzać kontrolę paczek o zawartości promieniotwórczej?

Zawsze, gdy to możliwe, należy odstępować od wewnętrznych kontroli paczek zgłoszonych jako przesyłki o zawartości promieniotwórczej. Jeżeli kontrola jest jednak niezbędna, należy przenieść paczkę do wyznaczonej strefy i:

• sprawdzić procedury krajowe; lub
• skontaktować się z organem ds. ochrony przed promieniowaniem w celu uzyskania porady.
• 
  Nie należy kontynuować działań, dopóki nie będzie obecny wykwalifikowany fizyk radiolog.

8. Gdzie należy przechowywać paczki o zawartości promieniotwórczej?

Wszelkie materiały promieniotwórcze znajdujące się pod kontrolą funkcjonariusza należy przechowywać w wyznaczonej strefie przechowywania materiałów promieniotwórczych. Strefa ta musi być zamykana i musi być odpowiednio oznakowana. W wielu przypadkach dobrze jest zorganizować korzystanie z części strefy przechowywania materiałów promieniotwórczych należącej do agenta morskiego. W tym przypadku konieczna jest oddzielna strefa zabezpieczona wewnątrz magazynu, aby zapewnić ochronę ciągu dowodowego.

Ze względów bezpieczeństwa suma wskaźników transportowych (zob. tabela powyżej) paczek przechowywanych w pojedynczej strefie nie może przekraczać 50.

9. Postępowanie z uszkodzonymi paczkami o zawartości promieniotwórczej

W przypadku powzięcia podejrzenia, iż paczka zawierająca materiał promieniotwórczy została tak uszkodzona, że zawartość radioaktywna mogła się wydostać:

• nie wolno dotykać paczki;
• należy odgrodzić teren wokół paczki i trzymać wszystkich z dala od niego;

W celu uzyskania dalszych informacji należy odwołać się do obowiązujących przepisów i wytycznych odpowiedniej administracji krajowej.

W Dz. U. z 23 kwietnia 2013 r. pod poz. 492 zamieszczone zostało rozporządzenie Ministra Gospodarki z dnia 28 marca 2013 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy przy urządzeniach energetycznych.

Nowe rozporządzenie MG wprowadza m. in. pojęcia:

• prowadzącego eksploatację – jako jednostki organizacyjnej, osoby prawnej lub fizycznej, zajmującej się eksploatacją własnych lub powierzonych jej, na podstawie zawartej umowy, urządzeń energetycznych,
• strefy pracy – czyli stanowiska lub miejsca pracy odpowiednio przygotowanego w zakresie niezbędnym do bezpiecznego wykonywania prac eksploatacyjnych,
• osoby uprawnionej – czyli osoby posiadającej Kwalifikacje uzyskane na podstawie przepisów prawa energetycznego,
• osoby upoważnionej – czyli osoby wyznaczonej przez prowadzącego eksploatację do wykonywania określonych czynności lub prac eksploatacyjnych.

Zgodnie z rozporządzeniem MG prace eksploatacyjne należy prowadzić zgodnie z instrukcjami eksploatacji zawierającymi w szczególności:

• charakterystykę urządzeń energetycznych;
• opis w niezbędnym zakresie układów automatyki, pomiarów, sygnalizacji, zabezpieczeń i sterowań;
• zestaw rysunków, schematów i wykresów z opisami zgodnymi z obowiązującym nazewnictwem;
• opis czynności związanych z uruchomieniem, obsługą w czasie pracy i zatrzymaniem urządzenia energetycznego w warunkach normalnej pracy tego urządzenia;
• zasady postępowania w razie awarii oraz zakłóceń w pracy urządzenia;
• wymagania w zakresie konserwacji, napraw, remontów, urządzeń energetycznych oraz terminy przeprowadzania przeglądów, prób i pomiarów;
• wymagania bezpieczeństwa i higieny pracy i przepisów przeciwpożarowych dla danej grupy urządzeń energetycznych, obiektów oraz wymagania kwalifikacyjne dla osób zajmujących się eksploatacją danego urządzenia;
• identyfikację zagrożeń dla zdrowia i życia ludzkiego oraz dla środowiska naturalnego związanych z eksploatacją danego urządzenia energetycznego;
• organizację prac eksploatacyjnych;
• wymagania dotyczące środków ochrony zbiorowej lub indywidualnej, zapewnienia asekuracji, łączności oraz innych technicznych lub organizacyjnych środków ochrony stosowanych w celu ograniczenia ryzyka zawodowego.

Bieżącą aktualizację instrukcji eksploatacji zapewnia prowadzący eksploatację.

Prowadzący eksploatację może upoważnić osobę lub osoby do wykonywania w jego imieniu określonych działań związanych z:

• wydawaniem poleceń,
• koordynacją prac,
• dopuszczeniem do prac.

Wykaz osób upoważnionych, zawierający w szczególności: imię i nazwisko, zakres upoważnienia z okres na jaki zostało udzielone upoważnienie, prowadzi prowadzący eksploatację. Prace eksploatacyjne mogą wykonywać osoby uprawnione i upoważnione.

Prace eksploatacyjne przy urządzeniach elektroenergetycznych, w zależności od zastosowanych metod i środków ochronnych zapewniających bezpieczeństwo pracy, mogą być wykonywane:

1) pod napięciem,

2) w pobliżu napięcia,

3) przy wyłączonym napięciu.

Minimalne odstępy w powietrzu od nieosłoniętych urządzeń i instalacji elektrycznych lub ich części znajdujących się pod napięciem, wyznaczające zewnętrzne granice strefy prac, mają wartości określone w tabeli 1.

Tabela 1. Wymiary stref prac pod napięciem i prac w pobliżu napięcia

Napięcie znamionowe urządzenia lub instalacji elektrycznej w (kV)	Minimalny odstęp w powietrzu wyznaczający zewnętrzną granicę strefy w (mm)
prac pod napięciem	prac w pobliżu napięcia
≤1	bez dotyku	300
3	60	1120
6	90	1120
10	120	1150
15	160	1160
20	220	1220
30	320	1320
110	1000	2000
220	1600	3000
400	2500	4000
750	5300	8400

Przed rozpoczęciem prac pod napięciem lub w pobliżu napięcia należy zapewnić opracowanie i udostępnienie osobom skierowanym do tych prac instrukcji określających technologię, wymagane narzędzia oraz środki ochronne, które należy stosować podczas prowadzenia tych prac.

Napięcie od urządzeń elektrycznych należy odłączyć w sposób uniemożliwiający pojawienie się napięcia na odłączonych urządzeniach i instalacjach.

Przed przystąpieniem do wykonywania prac przy urządzeniach i instalacjach elektrycznych odłączonych od napięcia należy:

• zastosować odpowiednie zabezpieczenie przed przypadkowym załączeniem napięcia;
• oznaczyć miejsce wyłączenia;
• sprawdzić, czy nie występuje napięcie na odłączonych urządzeniach i instalacjach elektrycznych;
• uziemić wyłączone urządzenia i instalacje elektryczne;
• oznaczyć strefę pracy znakami lub tablicami bezpieczeństwa.

Uziemienie urządzeń i instalacji elektrycznych należy tak zlokalizować, aby praca wykonywana była w strefie ograniczonej uziemieniami i co najmniej jedno uziemienie było widoczne z miejsca wykonywania pracy.

Jeżeli nie jest możliwe uziemienie urządzeń i instalacji w sposób określony wyżej, należy zastosować inne środki techniczne lub organizacyjne zapewniające bezpieczeństwo prowadzenia prac zawarte w instrukcjach ich wykonywania.

Prace eksploatacyjne stwarzające możliwość wystąpienia szczególnego zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego należy wykonywać na podstawie polecenia pisemnego.

Do prac eksploatacyjnych przy urządzeniach elektroenergetycznych stwarzających możliwość wystąpienia szczególnego zagrożenia dla zdrowia lub życia ludzkiego należy zaliczyć w szczególności prace:

1. wykonywane w pobliżu nieosłoniętych urządzeń elektroenergetycznych lub ich części, znajdujących się pod napięciem;
2. przy urządzeniach elektroenergetycznych wyłączonych spod napięcia, lecz uziemionych w taki sposób, że którekolwiek z uziemień nie jest widoczne z miejsca wykonywania pracy;
3. konserwacyjne, modernizacyjne lub remontowe przy kolejowej sieci trakcyjnej znajdującej się pod napięciem;
4. przy wyłączonych spod napięcia lub znajdujących się w budowie elektroenergetycznych liniach napowietrznych, które krzyżują się w strefie ograniczonej uziemieniami ochronnymi z liniami znajdującymi się pod napięciem lub mogącymi znaleźć się pod napięciem, w tym przewodami trakcji elektrycznej;
5. na skrzyżowaniach linii elektroenergetycznych znajdujących się pod napięciem lub mogących znaleźć się pod napięciem i przewodami trakcji elektrycznej;
6.  przy wyłączonym spod napięcia torze wielotorowej elektroenergetycznej linii napowietrznej o napięciu 1 kV i powyżej, jeżeli którykolwiek z pozostałych torów linii pozostaje pod napięciem;
7. niebezpieczne pod względem pożarowym wykonywane w strefach zagrożenia wybuchem;

Szczegółowy wykaz prac, o których mowa wyżej, powinien być ustalony i aktualizowany w oparciu o przepisy wydane na podstawie art. 237¹⁵ ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy oraz wyniki identyfikacji zagrożeń i oceny ryzyka związanego z zagrożeniami, mogącymi wystąpić podczas wykonywania prac.

Prace, o których mowa wyżej, wykonują co najmniej dwie osoby w celu zapewnienia asekuracji.

Polecenie pisemne wykonywania pracy wydaje prowadzący eksploatację lub osoby przez niego upoważnione.

Polecenie pisemne wykonania pracy zawiera co najmniej:

1. numer polecenia;
2. określenie zakresu prac do wykonania i strefy pracy;
3. określenie warunków i środków ochronnych niezbędnych do zapewnienia bezpiecznego przygotowania i wykonania poleconych prac;
4. wyznaczenie terminu rozpoczęcia i zakończenia prac oraz przerw w ich wykonaniu.

Prowadzący eksploatację może określić dodatkowy zakres informacji, które powinny zostać umieszczone w poleceniu pisemnym.

Polecenie pisemne należy przechowywać przez okres nie krótszy niż 30 dni od daty zakończenia pracy.

Sposób rejestrowania, wydawania, przekazywania, obiegu i przechowywania poleceń pisemnych ustala prowadzący eksploatację.

Bez polecenia jest dozwolone:

• wykonywanie czynności związanych z ratowaniem zdrowia lub życia ludzkiego;
• zabezpieczanie urządzeń energetycznych przed zniszczeniem;
• prowadzenie przez osoby uprawnione i upoważnione prac eksploatacyjnych zawartych w instrukcjach eksploatacji.

Organizując na polecenie prace eksploatacyjne, należy uwzględnić wymagania zawarte w instrukcjach eksploatacji oraz zapewnić:

1. skoordynowanie wykonania prac z ruchem urządzeń energetycznych, obejmujące w szczególności:

a) określenie zakresu oraz kolejności wykonywania czynności łączeniowych związanych z przygotowaniem i likwidacją strefy pracy, jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo lub technologia wykonywania prac,

b) wydanie zezwolenia na przygotowanie, przekazanie i likwidację strefy pracy,

c) ustalenie kolejności prowadzenia prac, przerwania, wznowienia lub zakończenia prac,

d) wydanie zezwolenia na uruchomienie urządzeń energetycznych, przy których była wykonywana praca, jeżeli w związku z jej wykonywaniem były one wyłączone z ruchu;

1.  przygotowanie i przekazanie strefy pracy, obejmujące w szczególności:

a) uzyskanie zezwolenia na dokonanie czynności łączeniowych,

b) wyłączenie urządzeń z ruchu, jeżeli wymaga tego technologia lub bezpieczeństwo wykonywanych prac, oraz ich zabezpieczenie przed przypadkowym uruchomieniem lub doprowadzeniem czynników stwarzających zagrożenie,

c) zastosowanie wymaganych zabezpieczeń na wyłączonych urządzeniach oraz sprawdzenie, czy zostały usunięte czynniki stwarzające zagrożenie, takie jak: napięcie, ciśnienie, woda, gaz, temperatura,

d) oznaczenie strefy pracy znakami lub tablicami bezpieczeństwa,

e) poinformowanie kierującego zespołem o zagrożeniach występujących w strefie pracy i w jej bezpośrednim sąsiedztwie,

f) dopuszczenie do pracy;

1. rozpoczęcie i wykonanie pracy, obejmujące w szczególności:

a) dobór osób do wykonania poleconej pracy,

b) sprawdzenie przez kierującego zespołem przygotowania strefy pracy i przejęcie jej, jeżeli została przygotowana właściwie,

c) zaznajomienie członków zespołu z występującymi zagrożeniami w strefie pracy i w jej bezpośrednim sąsiedztwie oraz z metodami bezpiecznego wykonywania pracy,

d) egzekwowanie od członków zespołu stosowania właściwych środków ochrony indywidualnej, odzieży i obuwia roboczego oraz narzędzi i sprzętu,

e) zapewnienie wykonania pracy w sposób bezpieczny;

1. zakończenie pracy i likwidacja strefy pracy, obejmujące w szczególności:

a) sprawdzenie, czy praca została zakończona, a sprzęt i narzędzia usunięte ze strefy pracy,

b) opuszczenie strefy pracy przez zespół,

c) usunięcie środków ochronnych użytych do przygotowania strefy pracy i jej zabezpieczenia lub używanych przy wykonywaniu pracy,

d) poinformowanie o zakończeniu pracy i gotowości urządzeń lub instalacji do ruchu;

1.  rejestrowanie, w formie określonej przez prowadzącego eksploatację, ustaleń, o których mowa w pkt 1–4;
2. ustalenie zasad wyznaczania koordynatora w rozumieniu art. 208 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy, określenie jego zakresu obowiązków i sposobu ich realizacji.

Do obowiązków koordynatora, o którym mowa w ust. 1 pkt 6, należy w szczególności:

1) ustalenie harmonogramu prac uwzględniającego zadania wszystkich zespołów realizujących prace, jeżeli wymaga tego bezpieczeństwo lub technologia ich wykonywania;

2) zapewnienie współpracy osób kierujących pracami zespołów i osób nadzorujących te prace;

3) ustalenie sposobu łączności i sposobu alarmowania w sytuacji zaistnienia zagrożenia lub awarii.

W każdym zespole wyznacza się osobę kierującą zespołem.

W przypadku opuszczenia strefy pracy przez kierującego zespołem dalsze wykonywanie pracy musi zostać przerwane, a zespół wyprowadzony z tej strefy.

Kierujący zespołem przed każdym wznowieniem pracy jest obowiązany dokonać dokładnego sprawdzenia zabezpieczenia strefy pracy.

Jeżeli podczas sprawdzenia, o którym mowa wyżej, zostanie stwierdzone pogorszenie warunków bezpieczeństwa w strefie pracy, wznowienie pracy może nastąpić po doprowadzeniu warunków do wymaganego poziomu bezpieczeństwa.

Podczas wykonywania pracy zabronione jest w szczególności:

1. rozszerzanie pracy poza zakres i strefę pracy określone w poleceniu;
2. dokonywanie zmian w zastosowanych zabezpieczeniach, jeżeli miałoby to pogorszyć poziom bezpieczeństwa przy wykonywaniu prac.

Osoby dozoru mają obowiązek wstrzymać pracę zespołu, jeżeli stwierdzą, że nie są zachowywane warunki bezpiecznej pracy lub nie są przestrzegane przepisy bezpieczeństwa
i higieny pracy. Wolno stosować tylko wypróbowane i bezpieczne metody pracy.

Czynności łączeniowe mogą być wykonywane:

• przez jedną osobę – gdy nie wymagają zbliżania się do urządzeń będących pod napięciem (wykonywane zdalnie),
• przez dwie osoby – w pozostałych przypadkach.

W czasie wykonywania czynności łączeniowych w pomieszczeniach ruchu elektrycznego powinny przebywać tylko osoby upoważnione – zalecana liczba to dwóch pracowników. Maksymalna liczba osób uczestniczących w czynnościach łączeniowych powinna być ograniczona do trzech.

Oględziny urządzeń elektroenergetycznych powinny być wykonywane przez osoby upo-ważnione przez prowadzącego eksploatację lub przez pracowników pod nadzorem obsługujących.

Podczas przeprowadzania oględzin urządzeń i instalacji elektroenergetycznych zabronione jest:

• zdejmowanie osłon i barier ochronnych,
• otwieranie celek,
• wchodzenie na konstrukcje,
• zbliżanie się do nieosłoniętych części urządzeń i instalacji znajdujących się pod napię-ciem, na odległość mniejszą niż górna granica strefy prac w pobliżu napięcia.

Środki ostrożności podczas pracy z wodorotlenkiem sodu:

• nosić rękawice ochronne,
• stosować okulary ochronne oraz maskę przeciwgazową,
• ubierać odzież ochronną,
• unikać wdychania oparów,
• magazynować tylko w oryginalnych pojemnikach,
• wentylować miejsca magazynowania zbiorników,
• nie wylewać zawartości pojemników do kanalizacji i nie dopuścić do wydostana się wodorotlenku sodu do środowiska,
• przechowywać w suchym miejscu, z dala od metali ze względu na ryzyko wybuchu.

Zagrożenia dla człowieka – pierwsza pomoc:

• W przypadku dostania się wodorotlenku sodu do dróg oddechowych:
• Zapewnić poszkodowanemu świeże powietrze i odpoczynek z dala od źródła zagrożenia,
• Ułożyć poszkodowanego w pozycji umożliwiającej swobodne oddychanie,
• Zawiadomić lekarza,
• Wykonać sztuczne oddychanie, jeśli poszkodowany przestanie oddychać.
• W przypadku połknięcia wodorotlenku sodu:
• Niezwłocznie zawiadomić lekarza i zasięgnąć porady medycznej,
• Przemyć usta wodą,
• Nie wywoływać wymiotów,
• Nie podawać poszkodowanemu płynów.
• W przypadku kontaktu wodorotlenku sodu z włosami i/lub skórą:
• Usunąć z poszkodowanego odzież i obuwie zanieczyszczone wodorotlenkiem sodu,
• Spłukać skażoną skórę poszkodowanego dużą ilością wody,
• Zawiadomić lekarza.
• W przypadku dostania się wodorotlenku sodu do oczu:
• Niezwłocznie zawiadomić lekarza,
• Przemyć oczy poszkodowanego obfitą ilością wody przy odwiniętych powiekach.

Zagrożenia dla środowiska:

• Należy zapobiegać przedostaniu się wodorotlenku sodu do kanalizacji, wód gruntowych i powierzchniowych.
• Postępowanie w przypadku skażenia środowiska wodorotlenkiem sodu:
• Niezwłocznie zawiadomić odpowiednie władze lokalne oraz zatrzymać wyciek, jeśli jest to możliwe,
• Zabezpieczyć ujścia kanalizacji, wejść do piwnic i zamkniętych obszarów,
• Rozsypany wodorotlenek sodu zasypać piaskiem lub ziemią i zebrać do szczelnie zamykanego pojemnika,
• Zutylizować zgodnie z miejscowymi przepisami.